جنون مکبث و باد جن ، استقبال تماشاگر غیرقابل پیش بینی بود - وبلاگ بام شهر

به گزارش وبلاگ بام شهر، نمایش آوینیون نمایش یک اجراست. نمایشی در باره خلق یک اجرا که تمرینش چهار سال زمان برده است.

وبلاگ بام شهر، شقایق عرفی نژاد: آوینیون که این روزها در سالن سایه تئاتر شهر روی صحنه است، در باره یک گروه اجرایی است که قصد دارند، نمایش مکبث را برای جشنواره آوینیون فرانسه آماده نمایند، بقیه داستان ماجرای کوشش و تمرین و روبروه این گروه با متن است. حسن معینی در این گفت وگو در باره این نمایش صحبت نموده است:

در شرح نمایش نوشته اید آوینیون در باره شکل دادن به مفهوم اجرا در تئاتر اجراست. بیشتر شرح می دهید؟

آوینیون در باره یک گروه تئاتری است که به دعوت جشنواره آوینیون فرانسه قرار است به این کشور بروند. ولی قصه حول رفتن این ها نمی گذرد و مهم نیست که به آوینیون می روند یا نه. مهم کوشش آنها شکل دادن به یک نمایش است که از نمایش عبور می نماید و به اجرا می رسد. اگر این اتفاق که شکل گرفتن اجراست، رخ دهد، برای آنها انگار تمام است. در فرایند کار می بینیم که تمام کوشششان را می نمایند تا اجرا را شکل دهند که روبروه ای است بین اجراگر و مخاطب به عنوان مشارکت نماینده.

کسی که خودش کارش تئاتر نیست، می تواند مخاطب این تئاتر باشد و با آن ارتباط کند؟

به هر حال در زیر متن این نمایش یک درام اجتماعی عاشقانه با تم خیانت است. بنابراین فکر می کنم تا حد زیادی می تواند برای مخاطب عام هم جذابیت داشته باشد، به این شرط که با خودش روراست باشد. در این نمایش خیلی واضح خیانت انسان ها را نشان می دهیم. معمولا در این لحظه ها مخاطب با حس عجیبی در سالن روبرو می شود. یعنی یادش می افتد شاید خودش هم دارد در زندگی خیانت می نماید. منظورم خیانت رفتاری و اخلاقی است. تعداد زیادی از تماشاگران همراه نمایش می شوند، برخی را هم انگار به خودشان ارجاع می دهد. حتی تماشاگرانی را دیده ام که غمگین می شوند. یا تماشاگری بوده که نیمه نمایش از سالن بیرون رفته، ولی شب بعد دو باره برای تماشا نمایش آمده است.

در کار شما دو چیز برجسته شده است. یکی نمایشنامه مکبث و دیگری مراسم زار. در باره این دو انتخاب بگویید.

نمایشنامه مکبث پیشنهادی بود که در دل تمرین، گروه اجرایی بیان کرد. البته از قبل می دانستیم که می خواهیم متنی از شکسپیر کار کنیم. علت انتخاب مکبث هم نزدیک بودن شخصیت مکبث به خوانش ما از این نمایشنامه برمی شود. این که آدمی برای رسیدن به قدرت جنونی دارد که باعث می شود دست به هر کاری بزند. در مراسم زار هم که در نمایش ما وجود دارد، می خواستیم ببینیم چه چیزی در فرد زارزده اتفاق می افتد؟ ناصر تقوایی در مستندش می گوید زار باد جنی است که به شخص می افتد. انگار به مکبث هم باد جن جنون قدرت، زده است. در نمایش می بینیم به بازیگری که نقش مکبث را بازی می نماید، گفته می شود باید آن باد جن به تو بزند و به جنون قدرت برسی. به این ترتیب می خواهد به تم کلاسیک جنون قدرت که در مکبث مطرح می شود، برسد.

باز همین دو عنصر، یعنی نمایشنامه مکبث و مراسم زار جنوب ایران ما را با نمایش مکبث زار ابراهیم پشت کوهی مترتبط می نماید. شباهتی بین کارتان با مکبث زار وجود دارد؟

من مکبث زار را ده سال پیش دیدم و آوینیون هیچ ارتباطی با این کار ندارد. من یک تئاتر دانشگاهی با مولفه ای این نوع تئاتر دارم. جریان تئاتر دانشگاهی در کار وجود دارد و از هیچ نظر ربطی نه به نمایش ابراهیم پشت کوهی دارد و نه به نمایش شب های آوینیون کورش نریمانی. ما تمام حرفمان این بود که تماشاگر در تمام طول کار متوجه نمی شود کجا صحنه است و کجا پشت صحنه.

استقبال چطور است؟

فعلا خیلی عالی است. ولی برای گروهی مثل پر و خالی بودن سالن چندان مسئله نیست. ما دنبال تماشاگر برگزیده هستیم که شاید روبروه ای بین آنها و کار صورت بگیرد. ولی به هر جال در یک اتفاق غیرقابل پیش بینی استقبال از کار خیلی خوب است.